Dört Harf İki Hece

Bazı Anların Tekrarı Yoktur!

Ve ben o anları ölümsüzleştirmenin en güzel şey olduğuna inananlardanım! O yüzden bu kitabı yazmaya karar verdim. Babamın arkasında bıraktığı insani değerler hafızalardan silinip gitmemeli, çocukluğumun en güzel zamanları yitip gidecek bir anı olarak kalmamalıydı…

Bu kitap sadece bir baba ve kızı arasındaki duygu bağının değil, aynı zamanda kendini eğitimci olarak gören herkesin hayatında izler bırakacak olan, değerli bir eğitimcinin adı gibi nadir olan hayat hikayesidir. Unutulmamalı ki öğretimin temeli eğitimden geçer!

Ben bu yola çıkarken bilinen şeylerle yol alacağımı düşünürken hiç beklemediğim şeylerle karşılaştım! Bütün kapılar birbirini açtı. Hiç beklemediğim yollarda araştırmalar yaparken buldum kendimi. Düz bir yolda ilerlerken o yolda bulduğum bütün güzel çiçekleri topladım ve yolun sonunda bu kitabı sundum bir demet halinde. Belki de babamı yazmaya karar vermeseydim bu güzellikleri yaşama fırsatını hayatım boyunca hiç bulamayacaktım! Yollar, köyler, eski tahta yol direkleri, tarlalar, insanlar ve zaman! Her şey ama her şey hızla ilerliyordu…

Babam bir kapı açmış ve bütün vedaları o kapının eşiğinde bırakarak gitmişti.

Sonrası mı?

Sonrası bana düşüyordu. Geçmişin tozlu ayak izlerinin olduğu yarım kalan o yolda artık ben ilerliyordum!

Bazen kelimeler anlamını yitirir; gülen gözlerdeki bakışlar, sıcacık bir el her şeyi anlatır! Küçükken farkına bile varamadığın en kadim, en içten değerler günün birinde asıl yerine oturur.

Ve düşünürsün…

Bir insanın hayatı daha ne kadar işleyebilir ki, başka bir hayatın içine?