Güneşin Altında Üşürken Tenim

Karanlığın ipine asıyorum kendimi her gece.

Kimseler görmüyor,

Kimseler sormuyor ‘’Niye?’’ Diye.

Asılsız duyduğum sesler

Çoğaldıkça çoğalıyor çevremde.

Nefesim daralır

Tekrar tekrar bu intiharın eşiğine geldiğimde.

Hıçkırıklar çırpınır avuçlarımın içinde

‘’Son bir umut’’ dercesine.

Adeta sır gibi gizlenir aşklar

Söylenmekten yıpranmış şarkıların ezgisinde.

Dönüşü olmayan yollarda

Görünmez olur gidenlerin ayak izleri

Ve ben bir gece daha

Karanlığın ipine asarım kendimi.

Bak!

Gece, yine güne aydı sevdiceğim.

Yol uzun…

Hadi aç gözlerini!

Yarınlara birlikte yürüyelim.

Kıyısı olmayan bir deryada

Yol alırken yüreğim

Belki de;

Sebepsiz korkularla büyümekteyim.