Silvan’da Ağıt

Kahvenin önünde oturan gençlerden iri kafalı, tişörtlü olan genç balkondan atlayarak aşağı indi, Emin'in yanına yaklaştı. Bir şey soracaktı galiba. Elektrikler kesildi aniden. Gençler koşmaya başladılar. Nereye ve neden kaçıyordu bunlar? Emin! Emin! Çabuk ol! Emin gelmiyordu. Emin yere yatmıştı. Emiiiin! Emin! Canım kalksana, duymuyor musun beni? Emin kalksana, neden cevap vermiyorsun?

Emin'e dokunuyordum, hareket etmiyordu. Ses vermiyordu. Tanrıdan yardım istiyordum. Karanlıkta bir şey göremiyordum. "Emin, canım konuşsana. Ayağa kalk!" Emin sıcaktı ve hareketsizdi. Hiç sesi çıkmıyordu. "Neden konuşmuyorsun? Neden yatıyorsun? Ah! Bir tanem ne oldu sana? Düştün mü? Başını mı çarptın? Bayıldın mı?"

Kucakladım Emin'i, başını dizlerimin üzerine koydum. Ilık bir sıvı avuçlarıma, dizlerime akmaya başladı. Olamaz! Olamaz! Vurulmuş! Başından vurmuşlar... Çığlık atıyordum. "Yardım edin! Yardım edin!.."