Tanzimat Devri Türk Romanında Kötülük

İyilik ve kötu¨lu¨k, insanlığın ve genel anlamda varoluşun en temel gerçekliğidir. Ancak, insanlık; iyiden çok kişinin kötu¨ karsısındaki duruşudur ve kötu¨lu¨k; özu¨, iyilikten daha çok baskılamaktadır. İnsani özu¨ şekillendiren sadece iyilik değil, iyilikten daha çok kötu¨lu¨ktu¨r ve iyilik ile kötu¨lu¨k de bu bağlamda karşıt değildir. İyilik daha uysal bir olgu iken kötu¨lu¨k çok daha baskın ve yağmacıdır. “Bu kavgacı kavram, soylu iyi kavramını olumsuzlayarak u¨retilmiş basit bir karşıt kavram değildir. Kötu¨lu¨k hayaleti, içi bos bir olumsuzlama değil, gu¨çlu¨ ve saplantısal bir imgedir; karşılaşmaktan kaçıp kinde biriken zayıflık gu¨çlerinin yarattığı gu¨çlu¨ bir şeydir.” İyilik ve kötu¨lu¨k, vardır ve her yerdedir. Onlar, madde/boşluk etkileşiminde olduğu gibi birbirlerinin etkin olan/olmayan karşıtlığında anlam kazanır. Madde ile boşluk arası etkileşimin hareketi oluşturması ile benzer şekilde iyilik ile kötu¨lu¨k de ancak diğeri ile çatışmasında enerji ve eyleme dönu¨şu¨r. İyilik ve kötu¨lu¨ğu¨n karşılıklı etkileşimi olmasaydı, yasam dondurulmuş ve tek bir ana hapsolmuş olurdu. Bu sebeple kötu¨lu¨k, önemsiz ve yadsınabilir bir gerçek değil varoluşun öteki yu¨zu¨du¨r.