Acemiliklerle, düşe kalka yürüyen bir şiir... "Acemiliğin güzel tadı!". Böyle bir sözle başlamam da mümkündü söze. Vurgulamak istediğimin yalnızca acemilik olduğu ve söylemin özünde var olan olumluluğu gölgelerdi bu giriş. Acemilikle düşe kalka yürüyor ama, şiirin sevdalısı bir çocuk!.. abası andız tütüyor, elleri yarpuz... Ağzında reçine emziği, kelebeklerin, şiirin ardından koşup duruyor. Yakaladıklarını dilinde gezdirip türküye ya da arada güzel şiirlere dönüştürüyor.
Ardıç Türküleri, güzel bir ad. Şiirlerin genel imgesine ve havasına uygun. Kitabın kapağını açınca Rilke'nin dizeleriyle karşılaşıyorsunuz. Uzak bir akrabalık... Ve Yorgo Seferis'ten bir alıntı. Aynı şeyi Seferis'ten yapılan alıntılar için söylemiyorum. Bunlar Hasan Varol'un şiir uzantılarını imliyor. Şiir kulvarında bir hayli kulaç attığını... Yaprakları çevirdikçe genze, kekik, andız, püren kokuları vuruyor. Turnagözleri, nergisler ve türlü Akdeniz bitkileri harman oluyor şiirsel bir esrime ile.
- Metin Demirtaş (Kırkmerdiven dergisi sayı 18, Ekim 1991)
Şairi şiir yazmaya çağıran iki şey vardır. Birincisi; şair yapıtını oluştururken ona tarihsel, toplumsal ve kültürel bir ortam hazırlayacak olan ‘gelenek’tir. İkincisi ise; Diğer şairlerin yapıtlarıdır. Diğer şairleri okuyan genç şair, böylelikle şiir dünyasındaki yerini belirleyecek, kendi özgün yapıtını oluşturacak ve şiir dünyasına eklemlenecektir.
Hasan Varol, bunu iyi bilen ve şiirine başarıyla yansıtan bir şairdir. Bir kere doğup büyüdüğü coğrafyayı çok iyi özümsemiştir. Bu özümseme onun insana olan sevgisi, halkına ve ülkesine karşı duyarlılığıyla birleşince, yaşam karşısındaki duruşuna yansıyıp şiirlerine sızıyor.
- Aydan Yalçın (Kurşun Kalem dergisi sayı 30, Temmuz - Ağustos 2014)
