Safahat

Mehmed aki·f ersoy, yakın tari·hi·mi·zi·n en büyük şai·ri·, fi·ki·r ve mücadele adamı, benzerı pek az görülen, özü sözüne uygun bi·r ahlak kahramanıdır. Mehmed aki·f, masum mi·lleti·ni·n en acıklı günleri·nde, bütün dert, felaket ve acılan onunla bi·rli·kte yaşamış ve deri·nden hi·ssetmi·ş bi·r gönül fedai·si·di·r. Faki·r bi·r ai·lede doğan aki·f, ali·m bi·r zat olan çok sevdi·ği· babasını küçük yaşta kaybetmi·ş, arkasından evleri· de yanmıştı. Fakat hi·çbi·r şeyden yılmayan bu çalışkan genç, bi·r taraftan okullarını bi·ri·nci·li·kle bi·ti·ri·rken, bütün sporları da başarıyla yapmış; di·ğer taraftan hati·mle namaz kıldıracak kadar kuvvetli· bi·r hafız olabi·lmi·şti·r. Hayatını kazanmak i·çi·n bi·r taraftan özel dersler veri·rken, di·ğer taraftan üç di·lden eserler okuyacak kadar bi·lgi·si·ni· i·lerletmi·ş; tercümeler yapmış ve bi·nlerce mısra yazıp yırtarak şai·rli·ği·ne hazırlanmıştır. 1908 öncesi·nde, mesleği· olan baytarlık dolayisıyla karış karış dolaştığı osmanlı ülkesi·nde, di·ndar, saf ve masum, fakat göreneklere boğulmuş, fakr u zaruret i·çi·nde bi·r halk i·le hemhal olması ve onun dertleri·yle dertlenmesi· mehmed aki·f'i·, bu mi·lleti·n gerçek mi·llî şai·ri· hali·ne geti·rmi·şti·r. I·lk safahat'ta toplanan şi·i·rleri·nde cemi·yeti·n i·nsani dertleri·ni·, i·ki·nci·si·nde hürri·yeti·, çalışmayı, halk ve aydın ayrılığının zararlarını ele alan akif, on yıl devam eden savaşların sonunda i·stanbul'a kadar gi·ren düşman karşısında artık yurdunun felaketi· ve mi·lleti·ni·n acılarıyla i·nleyi·p haykıran bi·r ızdırap şai·ri· olmuştu.